บทความสอนใจ เรื่อง โลกสวยด้วยรักและเมตตา กล่าวถึง ๓ เรื่องราวที่แบ่งปันในสังคมออนไลน์ เริ่มจากเรื่องแรก ที่น้อง ๆ พยาบาลตำรวจกลุ่มหนึ่งไปประสบเหตุและได้ปฐมพยาบาลเบื้องต้นช่วยชีวิตผู้ได้รับบาดเจ็บจาก
อุบัติเหตุทางถนนพหลโยธิน แถวสนามเป้า ให้รอดจากความตายมาได้อย่างหวุดหวิด จนสามารถนำส่งโรงพยาบาลได้ในที่สุด ทั้ง ๆ ที่ไม่ได้สวมเครื่องแบบสีขาวและเป็นช่วงเวลากลางคืนที่เป็นเวลาผ่อนคลายจากงานของพวกเขา แต่ด้วยจิตวิญญาณที่ทำให้พวกเขา ไม่ลังเลที่จะทำหน้าที่ด้วยหัวใจของพยาบาล บ่งบอกถึงหัวใจของพยาบาลที่ได้รับการบ่มเพาะมา เป็นอย่างดี ดั่งปณิธานในบทพระราชนพนธ์ของพระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัว ความตอนหนึ่งว่า “อันความกรุณาปรานี จะมีใครบังคับ ก็หาไม่ หลั่งมาเองเหมือนฝนอันชื่นใจ จากฟากฟ้าสุราลัย สู่แดนดิน”
เรื่องที่ ๒ เกิดจากความรักและเมตตาของตำรวจรถไฟนายหนึ่ง ตลอดระยะเวลา ๒๐ กว่าปี เขาให้ความรักกับเด็กเร่ร่อนด้วยความเอื้ออาทรเสมือนเด็ก ๆ เหล่านั้นคือลูกของเขาเอง ส่งผลให้ เด็ก ๆ ที่ได้รับคำแนะนำดี ๆ จากการได้ปรึกษาพูดคุยกันอย่างสม่ำเสมอ และได้รับความช่วยเหลือจากเขา ทำให้เด็ก ๆ ที่ไร้ที่พึ่งประสบความสำเร็จในชีวิต สามารถดึงตัวเองไปในหนทางที่ดี โดยเฉพาะอย่างยิ่งมีอาชีพทำมาหากินเลี้ยงครอบครัวได้ ต่อมาเด็ก ๆ เหล่านั้นได้กลับมาเยี่ยมเยียนและขอบคุณที่ทำให้พวกเขามีชีวิตใหม่ เป็นความภาคภูมิใจและเป็นรางวัลชีวิตที่หาค่าไม่ได้ที่เขาได้รับ นั่นคือทำให้เด็ก ๆ ที่ไร้ที่พึ่งมองหาอนาคตแทบไม่เห็นได้มีที่ยืนอยู่ในสังคมได้อย่างทัดเทียมในฐานะสุจริตชน
เรื่องที่ ๓ จากคลิปวีดีโอที่ใครได้ดูแล้วต้องลุ้นจนสุดใจ ด้วยสภาพรถติดยาวเหยียดบนถนน ๒ เลนเส้นหนึ่ง แต่โชคดีที่มีช่องว่างระหว่างเลนที่รถจะสามารถแทรกกลางเข้าไปได้ มีรถพยาบาล คันหนึ่งที่มีผู้ป่วยหนักอยู่บนรถ กำลังเปิดไซเรนขอทางที่จะแทรกกลางเพื่อนำผู้ป่วยไปให้ถึงโรงพยาบาลโดยเร็วที่สุด ในช่วงเวลาที่กำลังยื้ออยู่กับความเป็นความตายของผู้ป่วยอยู่นั้น ภาพที่เห็นคือรถที่ติดทั้ง ๒ เลน เมื่อเห็นและได้รับสัญญาณจากรถพยาบาลคันนั้น ค่อย ๆ ขยับกันเท่าที่จะมีทาง ขยับได้ จากคันหนึ่งไปอีกคันหนึ่งและอีกหลาย ๆ คันที่พร้อมใจกันขยับเพื่อเปิดทางกันอย่างเต็มที่ แต่คนขับรถก็ไม่ยอมหยุดขยับ ยังคงค่อย ๆ ขยับตามกัน เหมือนตัวโน๊ตที่กำลังเต้นรำเพื่อให้ทำนองบทเพลง เหมือนภาพสายฝนโปรยปรายสู่พื้นดินที่แห้งแล้งได้ชุ่มฉ่ำ ภาพสุดท้ายจากคลิปนี้คือ รถพยาลบาลสามาถหลุดจากช่วงที่รถติดได้และวิ่งฉิวจนลับสายตาไป ดูจบแล้วต้องกระพริบตาถี่ ๆ ไล่น้ำตาจากความตื้นตันใจในน้ำใจของคนไทยที่เราคิดว่ามันหายไปนานแล้ว แต่แท้ที่จริงแล้วมันยังอยู่ ในจิตสำนึก เพียงแต่เราหลงลืมมันไปเท่านั้นเอง
ทั้ง ๓ เรื่องเป็นตัวอย่างที่ดี ทำให้คิดได้ว่าสิ่งที่สำคัญคือจิตใจที่ดีของทุกคนที่มีต่อกันและกันในทุกเพศ ทุกวัย ทุกชนชั้น ส่งผลให้โลกสวยด้วยความรักและเมตตา และด้วยคุณงามความดี ด้วยศีล ด้วยธรรม ความสุขที่แท้จริงเกิดขึ้นได้เสมอในใจของพวกเราทุกคน
ที่มา : วารสารโรงพักเพื่อประชาขน ฉบับที่ ๘๓ เดือนเมษายน – พฤษภาคม ๒๕๕๘ หน้า ๔๑