เสียงดังกึกก้องกังวาลอยู่ในโสตประสาทหูของผู้เขียนอยู่ตลอดเวลา ต่อคำตั้งจิตอธิฐานของบุตรชาย ต่อหน้าองค์พระปฏิมา และรูปหล่อเหมือนของหลวงพ่อดี จันทสุวรรณโณ แห่งวัดสุวรรณาราม อ.พุทธมณฑล จ.นครปฐม “หลวงพ่อครับ วันนี้ขอให้ผมได้บวชเณรด้วยนะครับ ผมอยากบวชเณรมากเลยครับ และขอให้ผมได้บวชเณรด้วยนะครับ สาธุ สาธุ สาธุ”
ผู้เขียนสังเกตุพฤติกรรมของบุตรชายซึ่งมีความปราถนาอันแรงกล้าที่จะบรรพชาสามเณรภาคฤดูร้อน ปิดภาคเรียน ทุกอย่างหยุดนิ่งสนิทในความรู้สึกมีเพียงลมหายใจเข้าออกและจังหวะการเต้นของหัวใจและเสียงนั้นเรียกสติผู้เขียนกลับคืนมาอีกครั้ง หลังจากที่ทนบ่นรำคาญบุตรชายของตนเอง สัมผัสได้ถึงความปราถนาอันแรงกล้าของบุตรชาย สองมือคว้าบุตรชายมาโอบกอดไว้ในอ้อมอกของผู้เขียน และได้สอบถามความประสงค์ของลูก “ หนูจะบวชเณรจริงๆ หรือครับ” ลูกพยักหน้ารับ “ แน่ใจนะลูก” สายตาของลูกที่มองมายังผู้เขียนอย่างมีความหวัง ดูเหมือนจะไม่แน่ใจว่าผู้เขียนจะอนุญาตให้ได้บวชได้หรือไม่ บุตรชายมองอย่างมีความหวัง หลังจากที่ผิดหวังไปหลายครั้ง “ งั้นแม่อนุญาตให้หนูบวชได้ครับ” บุตรชายกล่าวขอบคุณและวิ่งลงจากศาลาการเปรียญไปโกนผมที่หอฉันซึ่งมีเพื่อนๆในรุ่นราวคราวเดียวกัน นั่งรอเตรียมเพื่อบรรพชาในเวลาบ่ายโมงครึ่งหลายคน