เสียงดังกึกก้องกังวาลอยู่ในโสตประสาทหูของผู้เขียนอยู่ตลอดเวลา ต่อคำตั้งจิตอธิฐานของบุตรชาย ต่อหน้าองค์พระปฏิมา และรูปหล่อเหมือนของหลวงพ่อดี จันทสุวรรณโณ แห่งวัดสุวรรณาราม อ.พุทธมณฑล จ.นครปฐม “หลวงพ่อครับ วันนี้ขอให้ผมได้บวชเณรด้วยนะครับ ผมอยากบวชเณรมากเลยครับ และขอให้ผมได้บวชเณรด้วยนะครับ สาธุ สาธุ สาธุ”
ผู้เขียนสังเกตุพฤติกรรมของบุตรชายซึ่งมีความปราถนาอันแรงกล้าที่จะบรรพชาสามเณรภาคฤดูร้อน ปิดภาคเรียน ทุกอย่างหยุดนิ่งสนิทในความรู้สึกมีเพียงลมหายใจเข้าออกและจังหวะการเต้นของหัวใจและเสียงนั้นเรียกสติผู้เขียนกลับคืนมาอีกครั้ง หลังจากที่ทนบ่นรำคาญบุตรชายของตนเอง สัมผัสได้ถึงความปราถนาอันแรงกล้าของบุตรชาย สองมือคว้าบุตรชายมาโอบกอดไว้ในอ้อมอกของผู้เขียน และได้สอบถามความประสงค์ของลูก “ หนูจะบวชเณรจริงๆ หรือครับ” ลูกพยักหน้ารับ “ แน่ใจนะลูก” สายตาของลูกที่มองมายังผู้เขียนอย่างมีความหวัง ดูเหมือนจะไม่แน่ใจว่าผู้เขียนจะอนุญาตให้ได้บวชได้หรือไม่ บุตรชายมองอย่างมีความหวัง หลังจากที่ผิดหวังไปหลายครั้ง “ งั้นแม่อนุญาตให้หนูบวชได้ครับ” บุตรชายกล่าวขอบคุณและวิ่งลงจากศาลาการเปรียญไปโกนผมที่หอฉันซึ่งมีเพื่อนๆในรุ่นราวคราวเดียวกัน นั่งรอเตรียมเพื่อบรรพชาในเวลาบ่ายโมงครึ่งหลายคน
ผู้เขียนมองตามหลังบุตรชายที่วิ่งลงไปจากศาลา และตำหนิตนเองในใจ เรานี้ช่างเป็นนังแม่มารร้ายจริงๆ ขัดขวางบุญลูก ลูกจะทำความดี ก็ไม่ส่งเสริมสนับสนุน ลูกขอบวชตั้งหลายครั้งไม่ยอมให้บวช อ้างสารพัดสารพัน ความตั้งใจจริงตอนแรกของผู้เขียนไม่ได้จะมาบวชลูกตนเอง แต่จะมาบวชเพื่อนของลูก วันนั้นไม่ได้เตรียมตัวใดๆ มาเลย เพราะตอนเช้ามีการทำบุญเลี้ยงเพลพระที่บ้าน และช่วงบ่ายผู้เขียนตั้งใจจะมาร่วมงานบรรพชาสามเณรภาคฤดูร้อนเพื่อนของบุตรชาย
เมื่อมาถึงศาลาการเปรียญที่วัดสุวรรณาราม จ.นครปฐม เห็นเพื่อนๆ โกนผมนุ่งขาวห่มขาวอย่างพร้อมเพรียงกัน บุตรชายจึงกล่าวขออนุญาต ครั้งแรกผู้เขียนคิดว่าลูกนึกสนุกอยากบวชตามเพื่อนจึงไม่อนุญาต ผ่านไปสักครู่ บุตรชายจึงขอเป็นครั้งที่สอง ผู้เขียนก็ยืนยันเหมือนเดิมและบอกว่า “บวชไม่ได้ เพราะจะต้องไม่เยี่ยมแม่เฒ่าที่ทุ่งสง” (แม่เฒ่าคือคำเรียกขานคุณยายทางภาคใต้)บุตรชายตีหน้าเศร้าผิดหวัง และก้าวถอยหลังเว้นระยะห่างพอสมควร สักพักใหญ่ มาจับมือผู้เขียนและขออีกเป็นครั้งที่สาม ซี่งผู้เขียนก็ส่ายหัวพร้อมทำเสียงรำคาญ กวนใจ “แม่บอกว่าไม่ก็ไม่ได้ซิครับ เอ้ พูดไม่รู้เรื่อง” บุตรชายก้าวถอยหลังไปตั้งหลัก เพราะผู้เขียนทำเสียงดุแม่คงโกรธแล้ว บุตรชายเดินไปเดินมา แล้วถามย้ำอีกครั้ง ก็ยังได้รับคำตอบปฏิเสธเหมือนครั้งก่อนๆ ผู้เขียนจึงบอกบุตรชายว่า “ฟังแม่นะครับ หนูบวชไม่ได้นะ เพราะว่าแม่จองตั๋วรถไฟไปหาแม่เฒ่าแล้วนะ อีกอย่างหนึ่งหนูยังตัวเล็กอยู่ แม่เป็นห่วงนะครับ รู้มั๊ยตอนเย็นกินข้าวไม่ได้ที่วัดพระให้กินข้าวได้สองมื้อเท่านั้น หนูจะหิวนะลูก อีกอย่างตอนกลางคืนยุงก็เยอะใครจะกางมุ้งให้หนูละลูก แม่เป็นผู้หญิงมากางมุ้งให้ไม่ได้ เสื้อผ้าหนูก็ยังซักไม่เป็นใครจะซักให้ ผู้หญิงถูกจีวรของพระของเณรไม่ได้ มันบาปนะลูก เขาห้ามผู้หญิงเข้าใกล้พระเณรไม่ได้” บุตรชายสบตาผู้เขียน และเอ่ยวาจาว่า “ แต่หนูอยากบวชจริงนะแม่” ผู้เขียนได้แต่ส่ายหัวกับการรื้อรันของบุตรชาย
จนกระทั้งเหตุการณ์ผ่านไปเมื่อบุตรชายได้ปล่อยมือจากผู้เขียนและก้าวเดินไปเพียงลำพังผู้เดียวเพื่อไปกราบไหว้พระประธาน ผู้เขียนเดินตามไปเงียบๆ เพราะกลัวลูกจะซุกซน จุดเปลี่ยนความคิดผู้เขียนเปลี่ยนไปเมื่อเห็นบุตรชายไปหยิบและจุดธูปเทียนกราบไหว้บูชาพระรัตนตรัยและอธิษฐานขอพรจากพระพุทธและรูปหล่อเหมือนของหลวงพ่อดี จันทสุวรรณโร อย่างเสียงแผ่วเบา โดยผู้เขียนนั่งอยู่ใกล้ๆว่าลูกจะอธิษฐานขอพรสิ่งใด ลูกชายกล่าว “ หลวงพ่อครับ วันนี้ขอให้ผมได้บวชเณรด้วยนะครับ ผมอยากบวชมากจริง ๆ สาธุ สาธุ สาธุ”
ผู้ขียนตกตะลึงและสะดุดใจ และอึ้งต่อคำอธิฐานอันแรงกล้าของบุตรชายอย่างไม่คาดคิดมาก่อนเลยว่าบุตรชายจะมาขอพรและขออนุญาตบวชจากพระพุทธรูป ในเมื่อขออนุญาตบวชจากแม่ไม่ได้ ก็เลยมาขอพรจากหลวงพ่อ สิ่งนี้คือจุดเปลี่ยนของความคิด ความคิดแคบ ใจแคบ ของผู้เขียน ความรักลูก กลัวลูกจะลำบาก เป็นห่วงเป็นใยลูก ห่วงอย่างไม่มีเหตุผล
สิ่งที่ขัดแย้งในจิตใจของผู้เขียนมลายหายไปสิ้น จึงรำพึงรำพันในใจเรานี้เป็นนังแม่มารจริงๆ ทำไมไม่อนุญาตให้ลูกบวช ลูกจะสร้างคุณงามความดี ความดีไม่สร้างแล้วยังจะมาขว้างบุญลูกอีก โอบกอดลูกและถามย้ำอีกครั้ง “ลูกจะบวชใช่มั๊ยครับ แน่ใจนะครับ” บุตรชายพยักหน้ารับคำ “แม่อนุญาตค่ะ” บุตรชายดีใจยิ้มแก้มแทบปริอย่างมีความสุขล้น คนเป็นแม่ก็มีความสุขไปด้วย ความรู้สึกวันนี้รู้สึกโล่งสบาย ได้อยู่ที่กว้างๆ ไม่ได้อยู่ในทีแคบ โดยเฉพาะจิตใจ ที่คับแคบปิดกั้นความสุขทุกอย่าง โดยเฉพาะความสุขทางใจ ถ้าใจแคบเราจะสุขได้อย่างไร เย็นวันนั้นจึงกลับบ้านอย่างมีความสุขแม่ไม่ขัดขวางบุญในการสร้างคุณงามความดีอีกแล้ว
