เมื่อยังเป็นผู้ช่วยวิทยากร ในชั้นเรียนที่เป็นการสอนการใช้โปรแกรมนั้น พวกเราได้รับมอบหมายให้เป็นผู้ช่วยวิทยากร เริ่มต้นตั้งแต่การดูแลอุปกรณ์การสอนให้พร้อมใช้ การดูแลเครื่องคอมพิวเตอร์ให้อยู่ในสภาพที่จะเรียนได้ หรือแม้แต่ความพร้อมในการลงโปรแกรมบางอย่างเพื่อการเรียนการสอน ก็ต้องถุกเตรียมการไว้อย่างเนิ่นๆ ไม่เกิดความขลุกขลักเมื่อวิทยากรเริ่มสอน ดุแลแม้กระทั่งการลงชื่อ การรับประทานอาหารว่าง การควบคุมเวลา การเดินดูคนเรียนในชั้นเรียนเมื่อวิทยากรเริ่มสอน ว่าใช้โปรแกรมทันตามที่วิทยากรสอนหรือไม่ ถ้ายังตามทัน วิทยากรผู้ช่วยอย่างเรา ก็ขอพักขาบ้างเถอะ แต่วิทยากรรุ่นพี่ บางทีก็มองว่า เราไม่ยอมลุกเดินเพื่อดูแลชั้นเรียน ฆ่ากันกลางอากาศด้วยคำพูดทีว่า “วิทยากรผู้ช่วย ช่วยลุกเดินบ้าง” ผู้ช่วยตัวเล็กอย่างเรา รีบลุกแทบไม่ทัน เพิ่งได้นั่งนะเนี่ย

ความจริงการพูดแบบนั้น ทำให้ฟังแล้วรู้สึกว่า โดนตำหนิค่ะ แต่ด้วยความที่เราเป็นเด็ก ก็เลยต้องยอม หลังจากเสร็จอบรมแต่ละวัน ขาเดินแทบไม่ได้เลยค่ะ ใส่ส้นสูงอีกต่างหาก เป็นการฝึกความอดทน ได้ดีจริงๆ

ตอนเริ่มเป็นวิทยากร ด้วยประสบการณ์ที่ยังน้อยนิด เคยโดนคำถามที่ตอบไม่ได้ ทำให้เสียความมั่นใจไปเลย ว่าทำไมตอบในเรื่องที่เราสอนไม่ได้ มาหารือกับวิทยากรรุ่นพี่ ได้รับความสบายใจกลับไปว่า เป็นเรื่องปรกติที่เราอาจจะตอบคำถามทุกคำถามไม่ได้หรอก โดยเฉพาะการสอนโปรแกรมบางโปรแกรมที่บางที เราเองก็ยังไม่เคยเจอกรณีหรือโจทย์ที่ผู้เข้าอบรม หรือผู้เรียนสอบถาม แต่เราจะมีวิธีการตอบอย่างไรกลับไปมากกว่า ที่เราเองก็ไม่เสียหน้า หรือเสียความมั่นใจและผู้เรียนหรือผู้อบรม เองก็ไม่รู้สึกว่า เรารู้ไม่จริงหรือเปล่า

การตอบคำถามในกรณีเช่นนี้ จะสามารถตอบได้ว่า ประเด็นนี้หรือโจทย์นี้ ยังไม่เคยพบเหมือนกัน จะขอรับไปศึกษา และขอเบอร์โทรศัพท์ หรือสถานที่ติดต่อกลับไป เพื่อได้รับคำตอบแล้ว คำตอบประมาณนี้ จะเป็นทางออกที่ดีอย่างหนึ่ง ลองดูค่ะ

ยังจำเหตุการณ์ตอนที่ผู้บริหาร มอบหมายให้ไปเป็นวิทยากรได้เป็นอย่างดี หลังจากที่เป็นวิทยากรผู้ช่วยมาได้ประมาณ ปีหรือสองปี แล้ว เพราะวิทยากรตัวหลักลาออก ก็เลยได้ร้บมอบหมายให้ทำหน้าที่แทน คำพูดที่เป็นคำตอบให้กับผู้บริหาร ก็คือ ทำไม่ได้ค่ะ แต่ผู้บริหารท่านนั้น ก็ยืนยันว่า เราทำได้ เป็นอันว่า สุดท้ายก็ต้องเป็นวิทยากรตัวจริง และเป็นวิทยากรตัวเล็กที่สุดในกลุ่มวิทยากรรุ่นนั้น

วิทยากร ต้องออกไปอยู่หน้าชั้นเรียน พูด และสอน หรือสื่อสารเนื้อหาที่ผู้เข้าอบรมรอฟังจากวิทยากร ช่างน่ากลัว จริงๆ เราจะพูดได้หรือ แล้วถ้ามีคนถาม เราจะตอบได้หรือเปล่า ทำอย่างไร นอนไม่หลับไปหลายคืน กลัวสารพัด กลัวว่าจะรู้ไม่มากพอที่จะไปสอน กลัวว่าจะพูดไม่รู้เรื่อง กลัวว่าจะคุมชั้นเรียน หริอคุมห้องอบรมไม่ได้ เป็นต้น

ต้องแก้ปัญหาความกลัวทีละข้อ

1. กลัวรู้ไม่มากพอที่จะไปสอน ผู้บริหารบอกว่า เรารู้มากกว่าคนที่มาเรียนอยู่แล้ว เพราะถ้าคนเรียนรู้มากกว่า คงไม่เสียเงินมาเรียน
2. กลัวพูดไม่รู้เรื่อง ใช้วิธีคิดคำพูดหรือเนื้อหาที่จะพูด แล้วมายืนพูดหน้ากระจก หรือมาพูดให้คนอื่นฟัง และขอความคิดเห็น
3. กลัวคุมชั้นเรียนไม่ได้ ให้สอนอย่างเดียวตามขั้นตอน และพยายามให้คนเรียนทำตามที่เราสอนหรือพูดทีละขั้นตอน (เผอิญวิชาที่ได้รับมอบหมายให้สอนเป็นโปรแกรมห้องสมุด การกลัวที่จะผู้เรียนตามไม่ทัน แล้วก็จะวุ่นวาย โต๊ะนั้นตามทัน โต๊ะอื่นๆ ตามไม่ทัน ความโกลาหล จะต้องเกิดขึ้นแน่ๆ)

พอตั้งสติได้ ปัญญาก็เกิด เริ่มเตรียมตัวเราเองเป็นอย่างดี ชีวิตการเป็นวิทยากรก็เริ่มต้นต้้งแต่นั้นมา และสั่งสมประสบการณ์การสอนมากขึ้นตามลำดับ ชั่วโมงบินสูงขึ้นเรื่อยๆ ขอบคุณผู้บริหารที่ให้โอกาสที่ดี ขอบคุณพี่วิทยากรที่ลาออก ทำให้มีที่ว่างให้ตัวเองได้ค้นพบความสามารถอีกอย่างหนึ่งของตัวเอง และขอบคุณความพยายามของตัวเอง